31 Augustus 2017. Vandaag was het dan zover, Benjamin zou geboren worden! Om 8 werd ik opnieuw aan de ctg gelegd. De artsen kwamen kort daarop langs met goed nieuws, ik was om 9 uur ingepland! Ik mocht nog even snel douchen en dan zou ik naar de OK worden gereden. Na een korte douche en 3 wc bezoekjes verder, want ja ik was natuurlijk stikzenuwachtig, werd ik in mijn zeer flatteuze nachtjapon gehesen en moest ik in bed gaan liggen totdat ik opgehaald werd. Even later kwam de verpleegkundige binnenlopen met slecht nieuws; er was een spoedgeval tussendoor gekomen en ik werd opgeschoven. Het kon wel 4 uur s’middags worden voordat ik geholpen werd. Dan zit je er wel eventjes doorheen. Je voelt je niet goed en je weet dat het voor je kind ook geen ideale situatie meer is, plus het feit dat je ook nog eens niet mag eten en drinken wat mij ook behoorlijk chagrijnig maakt. Gelukkig was mijn zus daar, die de hele dag bij me is gebleven, en natuurlijk s’werelds beste vriendje die ook niet van mijn zijde is geweken. Uiteindelijk kwam het verlossende woord om 2 uur, ik mocht mee naar de OK! Daar aangekomen moest ik afscheid nemen van Peter, maar dat duurde niet lang. Ik lag op de voorkamer en na 5 minuten kwam er iemand naar me toe, er was weer een spoedgeval tussen gekomen. Gelukkig mocht Peter bij me blijven want het kon wel even gaan duren. Hij werd in een operatiepakje gehesen en mocht naast mij plaats nemen. Om 3 uur was het dan zo ver, ik werd echt de OK ingereden en nu kon het niet meer mis gaan. Oorspronkelijk mocht Peter er niet bij zijn omdat ik onder volledige narcose werd gebracht, maar omdat hij nu toch al z’n operatiepakje aan had mocht hij toch meelopen! Ik werd op de operatietafel gelegd en de voorbereidingen begonnen. Incisielijn werd getekend, slangetjes werden aangekoppeld en een katheter werd geplaatst. Ondertussen hield ik het niet meer van de zenuwen en trilde bij wijze van speken bijna de tafel af. Kapje op en tel maar tot 10.