31 Augustus 2017, 16.00 uur. Ik werd wakker op de uitslaapzaal. Ik zag witte muren, bedden met mensen erin en artsen rondlopen. Toen zij zagen dat ik wakker was kwam er direct iemand naar mij toe. “Waar is mijn kind? Hoe gaat het met mijn kind?”, dat was het enige wat ik kon vragen. Met Benjamin ging alles goed en hij was samen met Peter in de kraamsuite. Ik mocht daar ook heen zodra het met mij iets beter zou gaan, want helaas ging het op dat moment niet goed. De pijn was ondraaglijk en de medicatie sloeg niet aan. Dosis na dosis werd opgehoogd maar er kwam geen verbetering. Na 30 tot 45 minuten later, en een hele hoop medicatie verder begon ik eindelijk weer wat kleur op mijn gezicht te krijgen. De misselijkheid trok gelukkig ook een beetje weg, want dat krijg ik helaas behoorlijk van een narcose, en na een waterijsje gegeten te hebben werd ik eindelijk naar mijn kamer gereden. Daar zat Peter met ontbloot bovenlichaam en een klein kindje die op zijn borst lag. Benjamin was in een witte omslagdoek gewikkeld dus ik kon hem nog steeds niet zien. Moet je je even voorstellen dat je al 1,5 uur geleden bevallen bent, maar je je kindje nog steeds niet gezien of gehoord hebt. Peter kwam naar mij toe gelopen en legde Benjamin op mijn borst. Daar lag hij dan, een volmaakt prachtig klein jongetje, met een volle bos zwart haar. Hij was 2 druppels water zijn vader, en zo lief, zo heerlijk rustig. Ik kon mijn tranen niet meer bedwingen en knuffelde hem stevig, maar toch ook heel voorzichtig want zo’n ieniminie klein mensje is toch ontzettend breekbaar. Gelijk aan de borst leggen en het leek alsof hij het direct al snapte! Niet lang daarna stond de hele familie voor de deur om het nieuwste familielid te aanschouwen. Hij werd aangekleed en door iedereen even geknuffeld, daarna waren wij weer heerlijk met z’n drietjes. De voedingen leken goed te gaan en Benjamin was een heerlijk rustig tevreden kind. Tot 3 uur s’nachts, toen wilde hij absoluut niet meer in het bedje liggen. Iedere keer als ik hem terug legde ging hij huilen, dus heeft hij de hele nacht op mijn borst geslapen. Dat was de eerste van de gelukkig weinig slapeloze nachten.